امشب لوای جور و جفا مشرکین زدند     از آن جفا شکست به ارکان دین زدند

گفتی مگر که خانه ی ایمان خراب شد       زان صدمه که بر پدر مؤمنین زدند

سکّان آسمان همه در ماتم علی (ع)      تاج کرامت از سر خود بر زمین زدند

آب روان به کام جهان تلخ شد مگر        زهر جفا به چشمه ی ماه معین زدند

اهل ستم ز کشتن داماد طا و ها       تیر الم به جان و دل یا و سین زدند

از این مصیبت و غم و اندوه آتشی        بر ساکنان روضه ی خلد برین زدند

خیل ملک تمام ملول و مکدرند       زخمی مگر به پیکر روح امین زدند

یا از برای خاطر قطامه مشرکین      شمشیر کین به فرق امام مبین زدند

تنها نه فرق حیدر صفدر شکافتند           کان تیغ را به دست جهان آفرین زدند

زان دم که تیغ کین به جبین علی (ع) رسید      خورشید و ماه داغ الم بر جبین زدند

شق القمر دوباره به عالم شد آشکار        زان ضربتی که بر سر سلطان دین زدند

آه و فغان ز زینب و کلثوم شد بلند        عمامه چون حسین و حسن بر زمین زدند

تنها نه چشم ذاکر از این غم گریسته      کاین قرعه را به نام همه مسلمین زدند

مسجد کوفه نگر عزم سفر کرد علی با دل خون ز تو هم قطع نظر کرد علی

مسجد کوفه مگر مسجدالاقصایی تو که زمحراب تو تا عرش سفر کرد علی

رفت آن شب که به مهمانی ام کلثوم دخترش را ز غم خویش خبر کرد علی

خبر از کشتن خود داد به تکبیر و قنوت هر زمان جامه به افلاک نظر کرد علی

کس چو او روزه یک ساعته هرگز نگرفت چونکه افطار به هنگام سحر کرد علی

گرچه جانش سپر تیغ بلا گردیدی پیش شمشیر ستم فرق سپر کرد علی

گرچه در هر نفسی بود علی در معراج غوطه در خون زد و معراج دگر کرد علی

ریخت بر دامن محراب ز فرق و سر و رو آن چه اندوخته از خون جگر کرد علی

بقیه در ادامه مطلب

مولا علی (ع) : وقتی خداوند بنده ای را دوست بدارد ،

مال و ثروت را در پیش او منفور و ناپسند جلوه می دهد

و آرزوهای او را کوتاه می کند و چون خداوند بدی بنده ای

را اراده کند ، مال و ثروت را محبوب او قرار دهد و آروزهایش

را گسترش می دهد. خداوند متعال بدی هیچ یک از بندگان

خود را نمی خواهد مگر اینکه خود بنده اعمالی را انجام دهد

که مورد خشم پروردگار خود قرار گیرد که در این صورت خدا

هم او را رها میسازد و به خودش وا می گذارد.

  غررالحکم جلد ۳ صفحه ۱۶۶ حدیث ۴۱۱۱ و ۴۱۱۰

راز تنهایی علی علیه السلام

محبت یا معرفت؟

ما بیش از هر چیز به تعلیم نیازمندیم، و حتی پیش از تبلیغ، به معرفت و آشنایی علمی

نیاز داریم. یکی از بزرگترین مسائلی که در تاریخ وجامعه ما مطرح است اسلام و تشیع

می باشد که بسیاری از ما بدان معتقدیم،اما آن را به درستی نمی شناسیم.به مذهبی ایمان

داریم که آشنایی درست و منطقی از آن نداریم. مثلاً به علی (علیه‌السلام) به عنوان یک امام،

یک مرد بزرگ، یک ابرمرد حقیقی و به عنوان کسی که همه احساس ها و تقدیس های ما را

به خود اختصاص داده، اعتقاد داریم و همیشه در طول تاریخ، بعد ازاسلام، ملت ما افتخار ستایش

او را داشته است، اما متاسفانه آنچنان که باید و شاید او را نشناخته است؛ زیرا بیشتر به

ستایش ایشان پرداخته شده نه شناختن او.


غربت نهج البلاغه

نهج البلاغه بعد از قرآن ، بزرگترین کتاب ما است که آن را نمی خوانیم و نمی شناسیم،

چنانکه قرآن را نیز نمی شناسیم و آن را فقط ستایش می کنیم، می بوسیم و تبرک می دانیم.

قرآن ونهج البلاغه را تجلیل و ستایش می کنیم، اما چه فایده و چه تاثیری می تواند داشته باشد،

وقتی که در آن تدبّر نمی کنیم. نهج البلاغه به اقرار اغلب دانشمندان و نویسندگان و ادبای معاصر،

حتی عرب، بعد از قرآن، زیباترین متن عربی است. مجموعه ای در بردارنده سخنانی عمیق در

کمال فصاحت و بلاغت و کتابی حاوی دستورات ارزشمند اخلاقی است. شاید ،  25

سال سکوت علی(علیه السلام) از همه سخنانی که آن حضرت در دوران عمر خویش فرموده

است؛ رساتر، بلیغ تر، زیباتر، اثر بخش تر و آموزنده تر باشد. امام گاه با سخنانش

حرف می زند و گاه با سکوتش، گاه با پیروزیش درس می دهد و گاه

با شکستش. مخاطب امام ما هستیم و رسالت ما نیز معلوم است:

شناختن این درس ها ، خواندن این سخنان و شنیدن این سکوت ها...

درد بزرگ مرد تاریخ

متاسفانه حضرت علی علیه السلام با این عظمت هنوز در بین شیعیانش نیز مجهول و

ناشناخته مانده است. هنوز بسیاری از فضایل و ارزشهای انسانی ایشان را نیافته ایم.

اما به راستی ارزش های انسانی علی علیه السلام چیست؟

یکی از مسائلی که درباره ایشان مطرح نشده، مساله تنهایی علی (علیه السلام) است.

چه کسی تنها نیست؟ کسی که با همه، یعنی در سطح همه است، کسی که رنگ

زمان به خود می گیرد، رنگ همه را به خود می گیرد و با همگان تفاهم دارد و در

سطح موجود است و با وضع موجود، به هر شکلش و هر بُعدش منطبق است.


درد انسان، درد انسان متعالی ، تنهایی وعشق است.

یک دوست وفادار و هم یک همسر نمونه.

چنین انسانی است که در دنیا تنهاست.

علی(علیه السلام) در میان پیروانش هم تنهاست، در اوج ستایش هایی که از او می شود

مجهول مانده است. درد علی (علیه السلام) دو گونه است: یک درد، دردی است که از زخم

شمشیر ابن ملجم در فرق مبارکش احساس می کند،و درد دیگر، دردی است که او را تنها

در نیمه شب‌های خاموش به دل نخلستان‌های اطراف مدینه کشانده ...

شرارت ها چه بد رنگ است امشب

زبسکه عشق بی رنگ است امشب

***
صدای زمزمه می اید از چاه

نفس در سینه ها تنگ است امشب

***

چو فزت ُرب الکعبه گفت دیدم

دل مولا عجب دلتنگ است امشب

***

 فزت و رب الکعبه شعری از آرامش ظهرابی

از دفتر دلشکسته نوع شعر غزل

بقیه در ادامه مطلب

دور شمع پیکرت، گردیده ام خاکسترت

ای به قربان تو و این رنگ زرد پیکرت


حیف شد، از آنهمه دلواپسی کودکان

کاسه های شیرمانده روی دست دخترت


خلوت شبهای سوت و کور نخلستان شکست

با صدای واعلی و وای حیدرحیدرت


می روی اما برای صد هزاران سال بعد

میل احسان می نماید غیرت انگشترت

شعر علی‌اکبر لطیفیان برای حضرت علی(ع)

بقیه در ادامه مطلب

فرا رسیدن شهادت مولی الموحدین امیر المومنین علی ع

بر تمام شیعان تسلیت باد

دیگر برایم دلخوشی معنا ندارد

حس کرد تازه طفلکی بابا ندارد

رفتی برای زینب تو خستگی ماند

دیگر پرستارت به پیکر نا ندارد

خونت نوشته گوشه محراب مسجد

این کوه طور عاشقی موسی ندارد

بقیه شعر در ادامه مطلب